چیزی در سینه ام

به شکلی بدخیم تو را می خواهد !

آخر مرا خواهد کشت...

زندگی ام به تار موی تو بند است

اینقدر زندگی ام را پشت گوش نینداز...

عاقبت

یک روز

که نزدیک است

از دنیایی که در آن بی تو مرده ام

زنده خواهم شد

به سویت خواهم دوید

و

تا ابد

در کنارت خواهم ماند...

از حــدش که  بگــذرد جایش را می‌دهـد به یک بی‌‌اعتنایی مـزمـن !
دیـــگـر مـهـم نـیـســت : بــــــــــودن یا نـبـــــــــودن ؛ دوست داشـتــن یا نـداشـتـــن
آنـچه اهـمـیـت دارد کــــشــــداری رخـوتـنـاک حسی است که،
دیگر تـو را به واکـنـش نمی‌کـشانــــد !
در آن لحظه فـقـط در سکوت غـرق می شـوی و نـگـاهـ می‌کـنی و نـگــــــــــاه…

ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻋﺠﯿﺒﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺁﺭﺍﻣــــﺸﻢ !

ﺧﻮﺩﻣﺎﻧﯽ ﺑﮕﻮﯾﻢ ؛

ﺑﻪ ﺁﺧــــــــــــــﺮ ﮐﻪ ﺑﺮﺳﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻓﻘﻂ ﻧــﮕﺎﻩ ﻣﯿﮑﻨﯽ !

به خواب می روند مثل من ،

تمام ساعت های جهان ،

میان بازوان تــــو…

تو بگو دوستم داری، 

کوه به کوه نمی رسد...

باور کن حالا آدم شده ام

به هم میرسیم؟؟؟

دنیا هرزه است...

تو را کنار کسی میخواباند که دوستش نداری

خاطره ی بوسه های اتفاقی،لذت را در وجودت میمیراند

و همیشه ی خدا چشم هایت را میبندد

این آخر مصیبت نیست

قلبت...

همین قلب لعنتی!

ارضا نمیشود دیگر...

باید بازیگر شوم...

آرامش را بازی کنم...

باز باید خنده را به زور بر لبهایم بنشانم...

باز باید مواظب اشک هایم باشم...

باز همان تظاهر همیشگی...

مـכّتــے اωـت כرכ هـایــم را حـس نـمــے ڪنـــم…!

כرכ هــا تمـــام نشـכه…

اعـصــابــم כیگــر ڪـار نـمــے ڪنــכ (!)

و ایـטּ ابــﭡــכاے ” مُــرכטּ ” اωـت…!